ไผ่หวาน  คำว่าไผ่หวานนั้นไม่ได้หมายความว่าไผ่จะหวานเหมือนอ้อยนั้นก็ไม่ใช่ส่วนมากจะมีรสไม่เฝื่อน ไม่ขม ที่จะออกหวานนิดๆ เห็นจะมีไผ่บงหวาน ไผ่ยูนาน ทานดิบได้ ข้อดีของไผ่ที่นิยมเรียกกันว่าไผ่หวานนั้นคือ มีหน่อออก  นอกฤดู ออกตลอดปี จึงมีคนนิยมปลูกกันมากมาย หลากหลายพันธุ์ ตั้งชื่อตามพื้นที่ปลูก เช่นหนองโดน ศรีปราจีน ไผ่ซ่อแฮ เป็นต้น กระผมจึงแยกออกตามลักษณะพันธุ์ที่ใกล้เคียงกันพอจะจำแนกไผ่หวานได้ดังนี้

2. พันธุ์ตงอินโด ใบใหญ่มีรอยหยัก มีขน คาย ให้หน่อดก น้ำหนักดี ออกหน่อปีละ 4 ครั้ง 

  3. ตงหวานพะเยาของนายเจริญ หน่อแก้ว

3. พันธุ์ตงหวานพะเยา ใบเล็กมีขน คาย ให้หน่อดก แต่ขนาดเล็กกว่าตงอินโด ตงหม้อ 

    ออกหน่อปีละ 4 ครั้ง ปรับปรุงพันธุ์มาจากไผ่ตงศรีปราจีน

       4.บงหวาน

4. ไผ่บงหวาน ให้หน่อขนาดกลาง รสหวาน หอม กรอบ มีชื่อเรียกหลายชื่อตามแหล่งปลูก เช่น คุนหมิง

    หนองโดน ไผ่หวานเมืองเลย

5. พันธุ์อื่นๆ เช่น เม่งซุ่น(ปักกิ่ง) ยูนาน   ไผ่เปาะ  รวกสีทอง

     ไผ่เลี้ยง  ไผ่ไจแอ้น ไผ่ช่อแฮ ฯลฯ